Nasza podróż zaczęła się 29.01.2014 o 6:00 we Włocławku. Moi rodzice towarzyszyli nam w drodze na lotnisko Chopina w Warszawie – za co serdecznie dziękujemy. O 11:15 miał miejsce wylot z Warszawy do Kijowa. W stolicy Ukrainy spędziliśmy ponad 5h w oczekiwaniu na wielką chwilę. Nadeszła o 19:25 czasu ukraińskiego – boarding completed.
W tym miejscu warto zaznaczyć, że jeśli jeszcze nigdy (tak jak ja) nie podróżowaliście samolotami poza granicę Europy, a Wasi znajomi i rodzina twierdzą, że samoloty przeznaczone do takich podróży zapewniają takie luksusy jak np wygodne siedzenia, możliwość przespacerowania się lub zaśnięcia w pozycji, która nie czyni bólu – zapomnijcie o tym 😉 Luksus ten można z powodzeniem przyrównać do tanich linii lotniczych, którymi zwykle podróżujemy po Europie.
Wróćmy jednak do tematu naszej wycieczki. Trud opłacić się i to bez dwóch zdań. Około godziny 9:00 rano czasu tajskiego wylądowaliśmy w Bangkoku. Zdecydowana większość pasażerów w niewyjaśnionych okolicznościach przywdziała krótkie spodenki, bikini i inne letnie wynalazki, w których opuścili samolot. Pierwsze uczucie to oczywiście uderzenie gorąca. Zupełne przeciwieństwo tego co zapamiętaliśmy z lotniska w Warszawie 🙂
Jak dotąd podróżowałem głównie po Europie. Przed wyjazdami bardzo często śni mi się wyobrażenie miejsca, do którego się udaję. Przed wylotem do Azji nie śniło mi się nic. Ani razu. Nie byłem w stanie wyobrazić sobie jak ta odległa kraina może wyglądać, jacy ludzi tu mieszkają, ani jak żyją. Miałem najróżniejsze wyobrażenia i domysły. Dzisiaj wszystkie z nich skleiły się w jedną, bardzo niespójną całość. Tajlandia jest taka jaką opisali ją nasi znajomi, a jednocześnie jest tego zupełnym przeciwieństwem. Do centrum Bangkoku dojechaliśmy pociągiem. Bez większych problemów wysiedliśmy na naszym przystanku. Po wyjściu z pociągu, stanęliśmy na przystanku patrząc na „szlaczki” na tablicach informacyjnych, na setki skuterów ruszających jednocześnie z trzech pasów ulicy, na różowe taksówki, na bogate hotele oraz skrajnie biedne baraki. Do tego dochodzi hałas. Hałas którego nie słyszałem w żadnym kraju europejskim. Na to wszystko nakładają się najróżniejsze zapachy – od przyjemnych przez specyficzne do nieznośnego odoru.
Przemierzając ulice Bangkoku spotkaliśmy Tajów miłych i uczynnych, Tajów handlarzy, a także Tajów natrętów. W większości przypadków są jednak przyjaźnie nastawieni.
Jak mawia pan Wojciech – należy jeść tam gdzie tubylcy i jeść tak jak tubylcy. Jeśli jedzą mięso pływające w zupie, która konsystencją nie przypomina absolutnie nic co jadło się do tej pory (a właściwie nic co chciałoby się zjeść) – również jemy mięso w dziwnej zupie. Tutaj przyznam, że Anna okazała się bardzo dzielna. Było tym lepiej, że zupa w smaku okazała się dużo lepsza niż w wyglądzie i konsystencji (przede wszystkim konsystencji). Jak się nazywały nasze potrawy? Przez chwilę pamiętałem. Co w nich było? Nie mamy pojęcia.
Jadalnia wyglądała dokładnie tak jak powinna – ludzie stłoczeni jeden na drugim, zero białych turystów, a jedzenie przepyszne 🙂
Idąc dalej spokojnym krokiem dotarliśmy do parku Lumpini Bangkok który dotąd był bardzo głośny, nagle stał się ostoją spokoju. Ludzie uprawiający pospolitą odmianę kocingu, wylegujący się na trawie, dziadkowie grający w warcaby, oglądający telewizję (ciągle w parku), a także biegacze. W samym centrum ogromnego miasta utworzono park, który jest idealnym miejscem do relaksu. Piękne i zadbane miejsce. Zdecydowanie polecam. Na szczególną uwagę zasługuje oczywiście flora tegoż miejsca. Czy zdarzyło się Wam kiedyś, że siedzieliście na ławeczce na brzegu jeziora i kilka metrów przed Wami, z wody wyłaniła się głowa dinozaura?
Dinozaurami okazały się warany paskowane. Nieagresywne, lubiane przez tubylców i zupełnie obojętne wobec turystów. Park lumpini dał nam namiastkę dżungli w centrum ogromnego, azjatyckiego miasta.
Jeden z przedstawicieli krocionogów, bardzo popularnych na tych terenach.
Czym byłaby wycieczka do parku bez porannej prasy?
Ostatnim przystankiem,na którym mieliśmy przyjemność dziś się zatrzymać był kompleks świątyń buddyjskich. W okolicy świątyń (nazywanych przez Tajów Wat) spotkać można wiele kotów. Są właściwie na każdym rogu. Przed wejściem do świątyni należy zdjąć obuwie. Wewnątrz spotkaliśmy młodych Tajów, którzy przechodząc obok zwyczajnie weszli do środka, aby odmówić modlitwę. Coś niespotykanego w Polsce.
Tajowie przechodząc wzdłuż rzędu dzwonów, poruszają każdym z nich.
Dzień w strefie podrównikowej trwa mniej więcej od 6 rano do 6 po południu. Dziś przekonaliśmy się o tym na własnej skórze, gdy w drodze do domu zastała nas ciemność. Dziś mieszkamy u Manueli – podróżniczki ze Szwajcarii, która wraz z partnerem postanowiła zatrzymać się w Bangkoku na dłużej.
Wybiła godzina 22:30 czasu lokalnego. Temperatura utrzymuje się na poziomie. Czas odespać wczorajszy luksusowy lot.
Z pozdrowieniami z zupełnie innego świata,
P